Γλυκιά ανάμνηση από τη Μανιάτισσα γιαγιά μου!

Χθες βράδυ, κατά την καθιερωμένη και αγαπημένη μας συνήθεια, διάβαζα στο γιο μου –η κόρη μου είχε προ πολλού κοιμηθεί- κάποιο από τα βιβλία της «Βιβλιοθήκης» μας.

Ήμουν κομμάτια από την κούραση -τι κομμάτια, πες καλύτερα χαρτοπόλεμος κι ας τελείωσαν οι Απόκριες- είχα πάρει και κάτι χάπια για τις αλλεργίες που έχω στις κάμπιες και με το ζόρι με κρατούσα ξύπνια!

Σελίδα τη σελίδα, κατέβαλα υπεράνθρωπες δυνάμεις να μην αποκτήσω μάτια ερμητικά κλειστά!

Όσο και να το προσπαθούσα όμως, στην πορεία της ανάγνωσης, κατέληγα να διαβάζω με ενάμισι μάτι ανοιχτό, στη συνέχεια το ενάμισι γινόταν μισό, μέχρι που έκλεινε κι αυτό και για κάποια δευτερόλεπτα κοιμόμουν κανονικά!

Τα δευτερόλεπτα αυτού του ύπνου, διέκοπτε ένα “μααααμα, κοιμάσαι;;;;” που το άκουγα να έρχεται από το υπερπέραν, όπου ξανάνοιγα με κόπο το ένα μάτι, διάβαζα μια – δυο προτάσεις πριν αυτό ξανακλείσει, κ.ο.κ..

Σαν καρτούν πρέπει να ήμουν, τώρα που με σκέφτομαι!

Γι’ αυτό γελούσε και το φουντούκι μου, που ανά διαστήματα μου έκανε poke, με σκούνταγε δηλαδή για να συνεχίσω το διάβασμα!

Και ξανάπιανα λοιπόν την πρόταση από κει που υπολόγιζα ότι την είχα αφήσει, κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να το διαβάσω το παραμύθι!

Κάποια στιγμή μισοξύπνια – μισοκοιμισμένη, συνειδητοποίησα ότι έλεγα άλλα αντί άλλων. Ξεκινούσα με την πρόταση που έγραφε ο συγγραφέας του παιδικού βιβλίου αλλά στην πορεία της άλλαζα της αφήγησης το ταμ τι ρι ρι με δικά μου κομμάτια προερχόμενα από το όνειρο μου, που βεβαίως είχε προλάβει να μου σερβίρει ο Μορφέας.

Όπου κάποτε βαρέθηκε ο γιος μου και να με διορθώνει και να γελάει, ε, φαντάζομαι ότι με λυπήθηκε κιόλας και είπε «μαμά, άστο, το βιβλίο στο κομοδίνο και κοιμήσου κανονικά»!

Και ξέρεις τι έγινε τότε; Ναι, προφανώς κοιμήθηκα, το βρήκες, αλλά και κάτι ακόμα.

Μια ανάμνηση, της παιδικής ηλικίας, μεταβρεφικής να πω καλύτερα, εκείνης που κάποιοι λένε ότι δε θυμάσαι τίποτα, ξεπήδησε στην επιφάνεια!

Είμαι πάρα πολύ μικρούλα, υπολογίζω γύρω στα τρία, όσο είναι η κόρη μου τώρα, και βρίσκομαι με την ξαδέρφη μου τη Νόρα στο σπίτι της γιαγιάς «μάνας». Έτσι τη φώναζα: «γιαγιά μάνα».

Το όνομα της ήταν Θεοδώρα αλλά νόμιζα ότι τη λέγανε «μάνα», επειδή έτσι την αποκαλούσαν η μαμά μου και οι θείοι /θείες μου, και ήταν και πολλοί εκείνοι!

Είμαι με την ξαδέρφη μου λοιπόν στο σπίτι της γιαγιάς «μάνας» και της χτενίζουμε τα πολύ μακριά μαλλιά της, στιλ Ραπουνζέλ, που τα είχε πάντα κότσο.

Τι την χτενίζουμε, τη ξεμαλλιάζουμε πες καλύτερα! Δε τη θυμάμαι να δυσανασχετεί πάντως, καθόταν εκεί στωικά να της τραβάμε τα μαλλιά για να την κάνουμε όμορφη!

Στη συνέχεια τη βάλαμε να μας πει παραμύθια.

Όπου κι εκείνη, καλή της ώρα εκεί που βρίσκεται, έκανε φιλότιμες προσπάθειες να πει το παραμύθι -μύθι μύθι, το κουκί και το ρεβίθι, δως του κλότσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινήσει-, αλλά ούσα κουρασμένη, την έπαιρνε ο ύπνος κατά την αφήγηση και μας έλεγε άλλα αντί άλλων, που καμία σχέση δεν είχαν με παραμύθι.

Η ξαδέρφη μου είναι ένα χρόνο πιο μικρή από μένα, δεν ξέρω αν το θυμάται το σκηνικό.

Αυτή είναι μια πολύτιμη ανάμνηση από τη Μανιάτισσα γιαγιά μου και λέω πολύτιμη γιατί έχω ελάχιστες από εκείνη.

Έχω κι άλλη μια θολή εικόνα της στο κεφάλι μου, να βρίσκεται στην κουζίνα και να τηγανίζει λαλάγγια για το κορώνι της! (“κορώνι” = αγάπη μου Μανιάτικα).

Αυτό, για εκείνους που λένε «μικρό παιδί είναι, δε θα θυμάται».

Ξέρεις, όταν ζούμε μια χαρούμενη στιγμή, βιώνουμε ευτυχία την ώρα που πραγματοποιείται αυτή η στιγμή αλλά και κάθε φορά που την ανασύρουμε από τη μνήμη μας.

Γι' αυτό είναι σημαντικό να χτίζουμε όμορφες αναμνήσεις στα παιδιά μας.

Την έχασα πολύ μικρή τη “γιαγιά μάνα” και δεν πρόλαβα να αποκτήσω πολλές μαζί της.

Δεν έχω συχνές επαφές με τη μανιάτικη πλευρά μου και κρίμα, διότι λίγο αυτό το αγέρωχο, το θαρραλέο, το “δε μασάω”, ρε παιδί μου, θα τα ήθελα σαν χαρακτηριστικά μου.

Κι ίσως να μου είχε φανεί χρήσιμο αυτό το “κρατάω Μανιάτικο”. Νομίζω ότι συγχωρώ και προσπερνώ και ξεχνώ πιο γρήγορα απ' ότι πρέπει!

Ε και λίγη “αγριάδα” για να είμαι ειλικρινής, κακό δε θα μου έκανε, ντιπ για ντιπ φλώρος είμαι, το DNA μου μέσα!

Δηλαδή, λέω ότι είμαι μισή Μανιάτισσα και δεν το πιστεύει κανείς!

Διήγηση από την φίλη μας Nouazeta!!!