 |
| Κηπούλα |
Μετά από τόσα χρόνια μακριά από την πατρίδα- καθώς τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 60΄ μαζί με πολλούς άλλους πατριώτες φύγαμε για το εξωτερικό προκειμένου να βρούμε καλύτερες ημέρες -αποφάσισα να επιστρέψω πατώντας τα άγια χώματα της χώρας μου.
Μακρύ το ταξίδι , αλλά άξιζε τον κόπο.
Η διαμονή μου στην πρωτεύουσα ήταν σύντομη , διότι λαχταρούσα μετά από τόσα χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες , να κατέβω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Μάνη.
Ο δρόμος είχε αλλάξει πολύ. Οι απότομες ανηφοριές και κατηφοριές δίπλα από τους απόκρημνους και επιβλητικούς γκρεμούς , είχαν εξαφανιστεί στο πέρασμα μου και την θέση τους είχε πάρει ένας μεγάλος ασφαλής δρόμος όπου με έφερνε αρκετή ώρα πιο κοντά στον προορισμό μου.
Μια στάση στο Γύθειο έκανα και ομολογώ ότι δεν απείχε πολύ, όπως το γνώριζα. Ακουμπισμένο στα καταγάλανα νερά του Λακωνικού κόλπου, με τα σπιτάκια του να κρέμονται στην πλαγιά του βουνού σαν σπόροι από δέντρα , αμφιθεατρικά κτισμένα , μου έφεραν στο νου παιδάκι όταν ήμουν που το χάζευα καθώς είχε την μοναδικότητα να παντρεύει το βουνό με την θάλασσα, δημιουργώντας ένα μαγευτικό δίδυμο.Ανατολικά απλώνονταν ο Λακωνικός κόλπος και στο βάθος του ίσα που φαίνονταν το Ελαφονήσι αλλά και το Τσιρίγο.Οι αναμνήσεις πολλές , τότε που με το λεωφορείο καθώς κατεβαίναμε με την μανούλα μου μετά από ένα ατέλειωτο ταξίδι ψάχναμε εδώ στο Γύθειο να βρούμε λούπινα.
Φτάνοντας στην Αρεόπολη , αρκετά έχουν αλλάξει. Η Αρεόπολη δεν θυμίζει τίποτε από την ιστορική μα και φυσική έδρα της Ελληνικής Εξέγερσης του 1821. Τότε που με πρωτοστάτη τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη , οι Μανιάτες έδωσαν όρκο τιμής την 17η Μαρτίου 1821 στην ομώνυμη πλατεία και στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών , ξεκινώντας ουσιαστικά την Ελληνική Επανάσταση δίνοντας φτερά και αέρα νίκης σε όλη την υπόλοιπη Τουρκοκρατούμενη χώρα μας.
Σήμερα η Αρεόπολη έχει γίνει τόπος τουριστικός , διατηρώντας βέβαια την παράδοση της και κατακλύζεται κάθε καλοκαίρι από χιλιάδες κόσμου.
Κάνοντας μερικά χιλιόμετρα ακόμη, έμελλε να φτάσω στο χωριό μου.
Η καρδιά μου ένιωσα να χτυπά δυνατά.Παντού σιωπή. Κάποιο σπουργιτάκι που ακούγονταν στο βάθος και ένα χλιαρό αεράκι έσπαγαν την βουβαμάρα. Οι περισσότεροι πύργοι μισογκρεμισμένοι, άδειοι και ψυχροί. Η ζωή εδώ μοιάζει να έχει σταματήσει. Κι όμως στην πλατεία του χωριού μου θυμάμαι παιδάκι καθώς ήμουν μόνο φωνές ακούγονταν. Τρέχαμε , παίζαμε είτε κρυφτό, είτε άλλα παιχνίδια και περιμέναμε να βραδιάσει. Τότε ήταν που πηγαίναμε στην ρούγα και ακούγαμε τις ιστορίες των μεγάλων ανθρώπων που άλλοτε μας τρόμαζαν και άλλοτε μας έκαναν και γελούσαμε.
Γραφικοί οι ίδιοι με κάτι μεγάλα καπέλα, καψαλισμένοι στα πρόσωπα τους από τον ήλιο στο χωράφι , άντεχαν να κάτσουν μέχρι αργά για να μας διασκεδάσουν.Όταν η νύχτα άπλωνε το πέπλο της βαριά, εμείς τα παιδάκια πηγαίναμε σε αυτές τις χαμηλές καμάρες και με το φως των κεριών τρώγαμε το βραδινό πηγαίνοντας μετά κατευθείαν για ύπνο.
Η μάνα φρόντιζε τα πάντα. Στη μικρή χαμηλή κουζίνα της έφτιαχνε στο τσουκάλι το φαγητό μας, ο πατέρας είχε φροντίσει από νωρίς να φέρει νερό από τη στέρνα μήπως και διψάσουμε και όλα κυλούσαν όμορφα.Στη διάρκεια της νύχτας κάποια λυχναράκια που φαίνονταν πίσω από τα μικροσκοπικά παραθυράκια των θεόρατων πύργων έδειχναν ότι υπάρχει ζωή στο χωριό.
Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου. Όλα έχουν αλλάξει πια. Κανείς δεν βρέθηκε να μας υποδεχθεί.Τα περισσότερα σπίτια ερμητικά κλειστά.Σε κάποια οι ξύλινες πόρτες έχουν σαπίσει!! Η ρούγα έχοντας καλυφθεί με σωρούς από χόρτα μένει σιωπηλή.Κανείς δεν κυκλοφορεί πια.
Οι άνθρωποι άλλοι έφυγαν από αυτόν τον κόσμο και άλλοι φεύγοντας για τις μεγάλες πόλεις-όπως κι εγώ- , άφησαν εδώ μόνο τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής.
Το κελάηδημα από το σπουργίτι ξαφνικά με ενοχλεί, ενώ το αεράκι που φυσά το πρόσωπο μου αρχίζει και με τρομάζει....
Η επίσκεψη μου τελειώνει με το πέρασμα από το νεκροταφείο αφήνοντας ένα φόρο τιμής στους δικούς μου και ο δρόμος της επιστροφής μοιάζει πλέον επιτακτικός.
Σε λίγο θα νυχτώσει , το σπουργιτάκι θα φωλιάσει σε κάποιο κορμό αφήνοντας πίσω του μια απέραντη σιωπή ,στο έτσι κι αλλιώς βουβό χωριό μου.
Οι τύψεις μου , που έμελλε να είμαι ένας από εκείνους που το άφησα να καταλήξει έτσι, ήδη με στοιχειώνουν......
Όμορφη Μάνη
