Πέτρος Γεωργαρίου! της πέτρας, του μαρμάρου, του χαλκού…

Το χάρισμα του “λαξεύειν”

Γεννήθηκε το 1957 στη Λάγεια της Προσηλιακής Μάνης. Ένα παιδί σε ένα κακοτράχαλο μέρος, που για παιχνίδια του είχε τις πέτρες! Στα περιβόλια της πέτρας, του ασπαλαθρού και της αγριλιάς, πηδοβόλαγε από πέτρα σε πέτρα αφουγκραζόμενος τον ήχο της! Ήθελε να ακούσει, και να ανατριχιάσει με την μουσική τους. Αντί για μολύβια και τετράδια, ένα παλιόσφυρο και ένα καλέμι. Πάλευε στο ξερόβουνο να βρει την κατάλληλη για να ακούσει ντο ρε μι.

Είχε βάλει στόχο από μικρό παιδί, να μάθει να πελεκάει την πέτρα, το μάρμαρο, να δημιουργεί με το χαλκό και το κερί! Έτσι τον βρίσκουμε από το 1976 μέχρι και το 1979 να σπουδάζει στην σχολή καλών τεχνών της Τήνου! Με δάσκαλο τον Γιάννη Μανιατάκο. Μαθαίνει να λαξεύει το μάρμαρο και να δημιουργεί με την χαλκοχυτική. Αποφοίτησε με υποτροφία. Εισάγεται το 1979 στην σχολή καλών τεχνών της Αθήνας. Διδάσκουν εκεί οι κορυφαίοι δάσκαλοι Θύμιος Πανουργιάς, Δημήτρης Μυταράς, και Θεόδωρος Παπαγιάννης. Τελειώνει το 1984 και ασχολείται στο χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, φτιάχνοντας ειδικά καλλιτεχνικά ντεκόρ και σπέσιαλ εφέ.

Δεν μιλάμε για άλλον παρά για τον Πέτρο Γεωργαρίου! Τον Μανιάτη γλύπτη που κρατά ψηλά το λάβαρο της Μάνης με την ηθική του,  την τέχνη του και την αξία του, κάνοντάς μας όλους περήφανους! Διακρίνεται για τα σπουδαία έργα που έχει φιλοτεχνήσει.

Σπουδαία έργα του

Μεγάλα έργα του βρίσκονται: ανδριάντας Έφεδρου Αξιωματικού στο Ρέθυμνο, Παναγιώτη Βλαχάκου στην πλατεία Τερψιθέας Πειραιά, Καπετάν Λίτσα στη Μυρσίνη Λακωνίας. Βασιλιά Λεωνίδα στη Μελβούρνη Αυστραλίας, φιλόσοφου Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου στη Σκάλα Λακωνίας, Σπύρο Μουστακλή στο Μεσολόγγι, Πλαστήρα στη Λάρισα και πολλοί άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι. Έχει φιλοτεχνήσει πολλά γλυπτά για ειδικές τελετές παρουσιάσεων όπως: βραβεία Όσκαρ, βραβεία Ερμής, βραβεία πρόσωπα της χρονιάς, βραβεία Ποπ κορν, γλυπτό για τους Rolling Stones στο Ολυμπιακό στάδιο. Έχει συμμετοχή σε πάνω 400 διαφημιστικές ταινίες, ταινίες μεγάλου μήκους και θεατρικά έργα.

Συνεργασίες κορυφής

Μερικές από τις συνεργασίες είναι με: Θεόδωρο Αγγελόπουλο, Παντελή Βούλγαρη, Μανθούλη, Κώστας Κουτσομίτης, Δημήτρης Πιατάς, Καβουκίδης, Πανουσόπουλος, Περάκης, Βέγγος, Τάσος Πουλμέτης, Άρης Παφαλούκας. Κάποιες από τις μεγάλες ταινίες είναι: Πολίτικη κουζίνα, Νύμφες, Ματωμένα χώματα, Άπνοια, Η ζωή μου στα ερείπια με τη Βαρντάλος, Μέρες και Νύχτες μεγάλη γαλλική παραγωγή, παρουσίαση της ταινίας Άρχοντας των δαχτυλιδιών, Eurovision στην Ελλάδα, παρουσίαση της ταινίας happy feet, φιλοτέχνιση των ηρώων για την ταινία Narnia, χώματα και ιστορία με τον Μαμαλάκη κλπ. Συνεργάζεται με το Alou Fun Park, The Mall, Village, Goody’s, Coca-Cola, Nestle, Hasbro Hellas, Matel, Sony Ericsson, Vodafone, Tim, και με πάρα πολλές διαφημιστικές εταιρίες και εταιρίες event για την φιλοτέχνιση ειδικών καλλιτεχνικών κατασκευών όπως περίπτερα σε μεγάλες εκθέσεις που διοργανώνονται στον ΟΛΠ, στο Ζάππειο, στο Μετροπόλιταν, στη Helexpo, ΣΕΦ, και σε διάφορους άλλους χώρους. Συμμετοχή σε παρουσιάσεις γιορτινών εκδηλώσεων διαφόρων δήμων όπως: Αθήνα, Πειραιά, Μαρούσι, Περιστέρι. Περίπτερα νομαρχιών και δήμων για την παρουσίαση της πολιτιστικής τους κληρονομιάς.

Στο εργαστήρι του στη Λάγεια

Επισκεφθήκαμε το εργαστήρι του στη Λάγεια! Βρήκαμε εκεί τον Μάρκο τον Βαμβακάρη με το μπουζούκι του. Βέβαια δεν λείπουν και οι μουσικές βραδιές με την τζαζ μουσική που διοργανώνει με τα νέα παιδιά! 
Τελευταία τον βλέπουμε στη Ασή Γωνιά στην Κρήτη μαζί με τον Μητροπολίτη Μάνης  ενώ έχει φιλοτεχνήσει άγαλμα της Νίκης!

Επισκεφθείτε τον
στο facebook

Μας έδειξε πολλά από την δουλειά του που είναι δύσκολο να τα αποτυπώσουμε όλα εδώ.
Αυτό που εμείς προτείνουμε είναι να του κάνετε μια επίσκεψη στο προσωπικό του προφίλ στο facebook:

(https://www.facebook.com/profile.php?id=100010476156717&sk=photos,
όπως επίσης και στην σελίδα του:
https://www.facebook.com/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-1543605675913532/
και σίγουρα θα αποζημιωθείτε με ότι θα δείτε!

Μερικές πληροφορίες για τις Πιόντες και την ευρύτερη περιοχή από το βιβλίο "Η Αληθινή Απόκρυφη και «Αμάρτυρη» Ιστορία της Αρχέγονης Ελλάδας ιδίως της Μάνης και ιδιαίτερα του Ταινάρου" του Κυριάκου Δ. Κάσση.

Κυριάκος Δ. Κάσσης – Η Αληθινή Απόκρυφη και «Αμάρτυρη» Ιστορία της Αρχέγονης Ελλάδας ιδίως της Μάνης και ιδιαίτερα του Ταινάρου

 

Μερικές πληροφορίες για τις Πιόντες και την ευρύτερη περιοχή

 

Σελίδες 38-39 :  Τα τελευταία «άβατα» του Ταινάρου

«4. Αντρόγιαλος (Αντρό-γιαλος = Αιγιαλός με «άντρον»), που ανήκει στην οικογένεια Μαυρούτσος (την παλαιότερη στο χωρίο Πιόντες), και είναι απάτητο από στεριάς και (ακόμα) «άοικο» (= αγριότοπος), παρά την ομορφιά του. Για τους θρύλους γύρω από τον Αντρόγιαλο βλ. του ιδίου «Σάτιρες της Μάνης». Από τον Αντρόγιαλο ονομάστηκε (επί Καποδίστρια) στην πρώτη Αυτοδιοικητική Διαίρεση της χώρας, ο (χωριστός από τον Δήμο της Λάγιας) Δήμος που περιελάμβανε και τα Ακροταινάρια χωριά (Κορογονιάνικα, Καινούργια Χώρα, Πάλυρος) εκτός από και τις Πιόντες που ήταν η έδρα του Δήμου εκείνου. Ο Δήμος υπήρξε 3-4 χρόνια (1828-1831). Μετά ενσωματώθηκε όλος ο χώρος του στον Δήμο Λάγιας που ανήκουν και σήμερα. Για «ευπρεπισμό» κάποιος μεγαλομανής άλλαξε το όνομα από «Αντρόγιαλος» σε «Ακρογιάλι». Βρίσκεται ένα μίλι βόρεια του στομίου του Πόρτο Κάγιου Ψομαθιά. Το μικρό «άντρον» είναι στο βόρειο άκρο της αμμουδιάς. Εκεί εκτυλίσσεται η σκηνή με τον Περσέα και τις Νηρηίδες στο βιβλίο μου «Ελληνοβίβλος».

5. Ανάμεσα στον Αντρόγιαλο και Ψωμαθιά – Πόρτο Κάγιο παρεμβάλλονται δύο μικρά «αυλάκια» (ορμίσκοι χωρίς αμμουδιά) που οι πλευρές τους και μέσα και έξω από την θάλασσα είναι πολύ κρημνώδεις: Τα δύο «(Ι)βγιάτικα». Το «Μικρό ‘Βγιάτικο», νότια και κοντά στο στόμιο του Πορτοκαγίου – Ψομαθιά, και το «Μεγάλο ‘Βγιάτικο», βορειότερα, προς τον Αντρόγιαλο. Το όνομα τους: από το « Ίβις» = όρνεο, γιατί εκεί, στους γκρεμούς, είχε φωλιές από όρνεα ((αφρικάνικους γύπες, αετούς κλπ.) που εξόντωσαν οι…. οικολόγοι κυνηγοί). Έχω πάμπολλες φορές καταδυθεί σ’ εκείνα τα νερά από νεαρότατος. Του Μεγάλου ‘Βγιάτικου η ρηχή αγκάλη είναι λίγο μεγαλύτερη. Και τα δύο είναι προς τα Κορογονιάνικα, παρά προς τις Πιόντες και Άμπελο. Για να κατέβουν τα τσοπανόπουλα από στερηάς μέχρι και αρχές του 20^ου αιώνα έκαναν το εξής: Στέκονταν απάνω στο χείλος του Γκρεμού (= «Αγκρεμούλακας» λέγεται), έβαζαν στα σκέλια τους ένα μεγάλο θάμνο «ξεστριλλό» (= με σκληρά «ομπρελλωτά» κλαδιά) είτε σκληρή φάννα (κακ/τσιόφαννα, βραστόφαννα, φλώμπο, σκοίνο ή πουρνάρι ή φρύγανο) και έκαμαν τσουλήθρα καβάλλα σε αυτό κάτω από τα σκέλια τους και ώσπου να «τριφτεί» είχαν φτάσει κάτω. Η ανάβαση ήταν κάπως πιο εύκολη για τα ριψοκίνδυνα αυτά πλάσματα από την κατάβαση, που ήταν θανατερά επικίνδυνη. Μια φορά που το έκανα, το διαπίστωσα: Λίγο αν παρεκκλίνεις, γκρεμίστηκες στον απότομο γκρεμό. Εκεί υπήρχαν και τα τελευταία (ντόπια) αγριοκάτσικα στου γκρεμούς αυτούς (που τα βλέπαμε από την θάλασσα περισσότερο) και τα σκότωσαν τη δεκαετία 1970-80, από βάρκα, κυρίως ο ντόπιος κυνηγός, μακαρίτης τώρα Δημ. Ι. Λιακάκης (παρατσούκλι: «Μπαλάσκας», από τα Κορογονιάνικα,1928-1982)».

Σελίδα 105: Γίνεται αναφορά στις τοποθεσίες « Πόρτα του Νικόλακου (και Καμπή της Πετάλας) Χεληδώνι, Άγιο Ισίδωρο, Ομαλή, Κολομάχαιρο, Φτερνάκι, Πάνω και Κάτω Όρος, Αμαξικό, Λήμνος, Αρανιές, Κάμπος⁶⁵, Τυροχώραφο».

Σημειώσεις 65: Ο «Κάμπος» μεταξύ Κορογονιάνικων – Καινούργιας Χώρας, Β. του Πόρτο Κάγιου. Λέγεται και «Κάμπος της Βασίλειας».

Σελίδες 112-113: Αναφορές σε τοπωνύμια: «Γιαυτό έκαμαν ανατολικώτερα το εκλησάκι του Αγ. Ηλία στον Αμαξικό ή αμαξητό¹⁰¹: Τυροχώραφο¹⁰², Φτερνάκι¹⁰³, Πάνω Όρο(ς)¹⁰⁴, Κατώρο(ς)¹⁰⁵, (Μ)πάρδο¹⁰⁶, Αρανιές¹⁰⁷, Κάμπος¹⁰⁸ με πύργους και παρατηρητήρια που είχαν».

Σημειώσεις:

101 Τοπωνύμιο ΝΔ. πάνω από τη σημερινή Λάγια.

102 Τοπωνύμιο πάνω από τη σημερινή Λάγια.

103 Τοπωνύμιο ΒΔ από τη σημερινή Λάγια.

104 Τοπωνύμιο Β. γύρω από τη σημερινή Λάγια.

105 Τοπωνύμιο Β. γύρω από τη σημερινή Λάγια.

106 Τοπωνύμιο Δ. από τη σημερινή Λάγια. Παληά εκεί είχε «πάρδους» και «ρίτσους» (αιλουροειδή, είδη του λύγκα και του αγριόγατου).

107 Τοπωνύμιο Β. του Πορτοκάγιου.

108. Τοπωνύμιο Β. του Πορτοκάγιου, μεταξύ των χωριών Κορογονιάνικα κα Καινούργια Χώρα.

Σελίδα 119: «Ληαρητά¹⁵³»

Σημείωση 153. – Λεπτές, σκληρές φωνές, στριγγλιές. Πρβλ. τη λίγο πιο γενική λέξη της Μάνης και με έννοια λιγότερο «σκληρή» που είναι «λυρισμός» = μουρμουρητό μακρινό αλλά δυνατό. Πρβλ. επώνυμα Λύρης (στις Πιόντες) και Λυράκος (στους Μπουλαριούς - Γερολιμένα) οικογένειες άσχετες μεταξύ τους (η πρώτη πολύ παλαιότερη ντόπια).

Σελίδες 134-135: «Σε λίγο καιρό περνώντας πολεμικά πλοία το Λακωνικό κόλπο ανοιχτά, εθορυβήθησαν . Και το πρωί δύο άνδρες με βάρκα ευρέθησαν με μερικά όπλα στην ανατοληκήν (Προσηλιακή) πλευρά του λακωνικού κόλπου, αραγμένοι. Είρθαν με τους Γέρωντες σε επαφή και τους ειδοποίησαν ότι: Οι Τούρκοι ετοιμάζωνται να κάμουν απόβασι στην Μάνη. Είναι κι αυτοί Έλληνες υπηρετούντες ο ένας σε ρωσικό πολεμικό και ο άλλος σε Γαλικό, φίλοι…. (και) οι δύο αξιωματικοί…. Αποφάσησαν να τους ειδοποιήσουν περί του κινδύνου. Και έστειλαν από έναν ο καθένας στρατιώτη, αλλά με πολιτικά, να τους το πουν. Και εδήλωσαν ότι: Επιθυμούν να πολεμήσουν κι αυτοί. Τους εδέχθησαν. Παρέμειναν ο ένας στης Αρανιές²²⁵ και ο άλλος στο(ν) Κάμπο²²⁶. Τον ένα ονόμασαν «Ρώσο» και τον άλλο «Γάλο». Αυτά τα ονόματα τους έδωσαν. Με τον μετέπειτα ξακληρισμό της (Σελ. δ) Μέσα Μάνης εγλύτωσαν και οι δύο. Και είναι κάτοικοι της Μέσα Μάνης. Έκαμαν οικογένειες. Και ο ένας εκ των απογόνων, ο Ρώσος, είχε μελήσια και ίσως το επίθετον να έχει γίνει «Ρουσάκος». Και κατοικεί στην περιοχή Λάγειας – Πιόντες ή Δημαρήστικα²²⁷.  Ο άλλος, ο Γάλος, νομίζω ότι εγγατεστάθη στο νέο χωρίο Κενούργια Χώρα²²⁸ και ονομάσθησαν οι απόγωνοί το «Γαλάκος»²²⁹. Δεν έχω ασχοληθή, αλλά γράφω, όπως εγράφωντο ή ελέγωντο (γιατί από ποιον προήρχωντο δεν θυμούμε) στης ρούγες του χωριού μου, στο Δύπορον, που δεν μπήκε νέος κάτοικος (και λόγω αυτού) να αλάξουν, αλοιωθούν τα ενδιαφέρωντά τους και οι παραδώσεις που εσυντηρούσαν από γενηά σε γενηά να μεταδίδωνται στης άλλες. Αυτό έγινε γύρο στα 1700 μπροστά ή πίσω».

Σημειώσεις:

227 Χωριό της Ανατολικής Μέσα Μάνης στον περίγυρο της Λάγειας.

228 Χωριό της Ανατολικής Μέσα Μάνης στον νότιο περίγυρο της Λάγειας, Β. του Πορτοκάγιου.

229 ο Γαλλάκος μένει στην Λάγεια. Είχε μείνει τον 19^ο αι. μόνο ο Νικολός Γαλλάκος (1810-1900) στη Λάγεια, χωρίς αγόρι αρχικά με την πρώτη γυναίκα. Μόνο με κόρες παντρεμένες. Η γυναίκα του τον «πάντρεψε» με δεύτερη γυναίκα, τη νεαρή Μαρία Κασίμη, σαν σύγγρηα, αδερφή της προγιαγιάς του γράφοντος. Αυτή συμπτωματικά του έκανε πέντε γιους στη σειρά και έτσι υπάρχουν οι Γαλλιάνοι. Τελευταίος ο Γιώργος ή «Γορίλλας» (1895-1981) που έχω μαγνητοφωνήσει. Βλ. και βιβλία μου «Μοιρολόγια Μέσα Μάνης», Β’ Τόμος, σελ. 31 και άλλα βιβλία μου.

Σελίδα 145: «Σε λίγο φθάνουν πέντε καΐκια πειρατικά μανιάτικα και φέρνουν όπλα, πυρομαχικά. Και ξεφωρτώνωνται νύχτα επί του λακωνικού κόλπου, προσηλιακά²⁷⁰. Και αμέσως προοθούνται για το Βουνί, μπροστινό και πήσω Βουνί, που τα πολλά διανέμωνται σε όλους. Λεγόταν ότι στο βουνό Οδηγός υπάρχει σπηλιά μεγάλη (με) μικρή είσοδο και χαμηλή, που φράζεται και καμουφλάρεται εύκολα (τώρα, σε μας είναι άγνωστο πού βρήσκεται), με υψηλή οροφή, που φύλακές της ήτο άνδρες και του Νικόλακου και του Σαγγιά²⁷²».

Σημειώσεις:

270 Ανατολικά εννοεί σε απόμερους όρμους όπως: Κυπριανός, Άμπελο, Αντρόγιαλος στη ΝΑ Μάνη και το Ακροταίναρο.

272 Του Βόρειου (Σαγγιά) και Νότιου (Νικόλακου) ορεινού όγκου της Μέσα Μάνης.

 

Σελίδες 152-153: «Εκείνοι που έμειναν άφησαν το σαμάρι του Νότιου Ταϋγετου και τις παληές εκλησιές τους. Και έκαμαν τα σπίτια τους ανατολικά και μακριά από τη θάλασα, αδιαφορώντας αν το χωριό φαίνεται από ‘κεί: Λάγεια³²⁷, Κορογωνιάνικα, Κενούργια Χώρα, Δημαρήστικα και Πιόντες, στην περιοχή του νέου χωρίου Λάγεια, που είναι το επίκεντρο όλων. Έμειναν και οι δύο ναύτες του ρωσικού και γαλικού στόλου που ήτο Ελληνόπουλα. Και γλίτωσαν και οι δύο από την μάχη στο μονοπέρασμα των Τούρκων. Που τους είχαν δώσει από τότε που είρθαν σαν αγγελιαφόροι τα επίθετα ονόματα Γάλος και Ρώσος, μα, σαν γενήθησαν παιδιά τους, εμεγάλωσε και το όνομά τους. Ο ένας ονομάζεται «Γαλάκος» και εκατοίκει στο χωρίο Κενούργια Χώρα, ο δε άλλος επροστέθει μια συλλαβή ακόμη και λέγεται «Ρουσάκος» και κατοικούσε ή στο χωρίο Πιόντες ή στα Δημαρήστικα…. Παληά το Δϋπορον και οι κάτοικοι της περιοχής Όρους που λέγεται η φαρδειά ρεματιά ήτο ανάκατα τους θερηνούς μήνες³³⁴. Αυτοί ως επί το πολύ είναι τώρα οι παληοί κάτοικοι της Λάγειας, Δημαρήστηκα, Πιόντες.  

Σημειώσεις:

327 Χωριά της Προσηλιακής Μέσα Μάνης (Ανατ.). Όλα συνοικίσθηκαν και έγιναν μεγαλύτερα μετά το 1620. Πριν οι εναπομείναντες παμπάλαιοι κάτοικοι είχαν μείνει λίγοι. Κυρίως η Λάγεια (Λάϊα, απ’ τον Λα), πρώτα ήταν και στον εγκαταλελειμμένο οικισμό «Κάτου Λάι’», μεταξύ σημερινής Λάγειας Κορογονιάνικων, στον Κάμπο της Βασίλειας. Εκεί μία πατριά (των Πηλοκωτσιάνων της Λάγειας-Πορτοκάγιου) έμειναν ως το 1828.

334 Όλοι οι κτηνοτρόφοι της Ν. Μέσα Μάνης συναγελάζονταν στις καλύβες πάνω στο Όρος, ειρηνικά βόσκοντας το καλοκαίρι τα ζώα τους.

Σελίδα 161: «Το νοτιώτερο δυτικό³⁷³ μέρος από εδώ έως το ακρωτήριον Ταίναρον παληά ήτο ακατοίκητο, από τον φόβον. Σε όλα τα λιμανάκια, ανάλογα με τον καιρό, ευρίσκωντο κουρσάροι και καΐκια και παρακολουθούσαν το πέλαγος: πότε θα φανεί εμπορικό πλοίο, να του επιτεθούν, να το κουρσέψουν. Τώρα στο μοναδικό δυτικό μέρος που έχει άμμο σε λίγη έκταση εκεί (που σχηματίζεται από την στερηά του Ταινάρου και την συνέχεια δυτική ρεματιά το μέρος κολφώνει και δημιουργεί το λιμανάκι) κοντά στον αγγώνα στους Σκίνους, που (αν βρισκώμαστε πάνω στην ανατολική κορυφή) την ονομάζουν Πλατυάμο έγινε χωριό με μιάς οικογένειας ανθρώπους³⁷⁵, και ονομάζεται Μαρμάρι».

Σημειώσεις:

373 Εννοεί την περιοχή του σημερινού Μαρμαριού. Μόνο το 1818 έφτιαξε ο Στραβογιάννης Κάσις ένα γαλάρι στο λαγκάδι στα ΒΑ. του Μαρμαριού, 300 μ., που δεν φαίνεται από τη θάλασσα, και πηγάδι. Και τα δύο ιδιοκτησία μου σήμερα.

375 Εννοεί τους Κασίμης από τη Λάγεια που ήρθαν το 1826. Οι λοιποί ήρθαν: ο Κωστάκης μετά το 1900 και άλλοι σώγαμπροι Μανιάτες ή όχι μετά το 1960.

https://piontesmani.files.wordpress.com/2023/03/ΚΥΡΙΑΚΟΣ Δ. ΚΑΣΣΗΣ – Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΚΑΙ «ΑΜΑΡΤΥΡΗ» ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΕΓΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΙΔΙΩΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΥ ΤΑΙΝΑΡΟΥ.docx

Πληροφορίες για Πιόντες: Κώστας Κόμης, Πληθυσμός και οικισμοί της Μάνης 15ος – 19ος αιώνας

Πληροφορίες για τις Πιόντες από το βιβλίο Πληθυσμός και οικισμοί της Μάνης 15ος - 19ος αιώνας, του Κώστα Κόμη.

👌👌👌👌👌👌👌

Κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο :

👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

https://piontesmani.files.wordpress.com/2022/11/ce9acea9cea3cea4ce91cea3-ce9ace9fce9cce97cea3-cea0ce9bce97ce98cea5cea3ce9cce9fcea3-ce9ace91ce99-ce9fce99ce9ace99cea3ce9cce9fce99-cea4ce97cea3-ce9cce91ce9dce97cea3-15cebfcf82-e28093-19ceb.pdf

Σταθμός Μανιάτικα ένας από τους τρεις νέους σταθμούς της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ στον Πειραιά

Ο Σταθμός Μανιάτικα είναι σταθμός του μετρό της Αθήνας στα Μανιάτικα του Πειραιά, επί της γραμμής 3. Ο σταθμός παραδόθηκε στο κοινό στις 10 Οκτωβρίου του 2022.

Ο σταθμός Μανιάτικα, στην ομώνυμη περιοχή, βρίσκεται επί των οδών Αιτωλικού και Μαυρομιχάλη, όπου πέρα από το κλασσικό γκρι, κυριαρχεί το κίτρινο χρώμα στις αποβάθρες, μια εντυπωσιακή και σύγχρονη επιλογή, η οποία έχει γίνει ήδη viral θέμα συζήτησης, για ευνόητους λόγους.

Οι κάτοικοι εκφράζουν την ικανοποίηση τους για τον σταθμό που έχει φτάσει στην περιοχή τους, καθώς πολλοί περπατούσαν για να πάρουν το μετρό από Νίκαια, χρησιμοποιούσαν λεωφορείο, που σε ώρες αιχμής ήταν πιο χρονοβόρο ή αυτοκίνητο, κάτι που δεν τους συνέφερε οικονομικά λόγω της τιμής της βενζίνης σε  σχέση με το εισιτήριο του μετρό που είναι 1,20.

Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως η αύξηση των επιβατών στο δίκτυο του Μετρό υπολογίζεται σε 132.000 πολίτες την μέρα, μειώνοντας τόσο την κυκλοφορία των αυτοκινήτων κατά 23.000 όσο και τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 120 τόνους ημερησίως.

Όμορφη Μάνη - Νοσταλγικές εικόνες από την παλιά Μάνη.

Mια εικόνα λένε , χίλιες λέξεις!!

Με την βοήθεια του εντυπωσιακού λευκώματος του Γ. Βουρλίτη ( "Εικονοβίβλος της Μάνης" Εκδόσεις Γ. Δημακόγιαννη "Αδούλωτη Μάνη) , λίγες εικόνες ρετρό μιας

Μάνης περίπου του 50΄ τότε που εξέλειπαν οι σημερινές ανέσεις και η γη φτωχή μεν , αλλά διαρκώς καλλιεργήσιμη κάτω από σκληρές συνθήκες από τους προγόνους μας που καψαλισμένοι από τον ήλιο και κατακόκκινοι έβγαζαν τα προς το ζην για να θρέψουν την οικογένεια τους. Κι όμως επιβίωσαν .....

Πάλυρος

Παρά τρίχα

Άγιος Νικόλαος στο Γέρμα

Παιδιά στο Γερολιμένα

Γυναίκα στην Αρεόπολη

Κυπάρισσος

Κοίτα

Έλα γρήγορα μωρή

Γύθειο Πάνω δρόμος

https://omorfimani.blogspot.com/2020/08/blog-post_3.html

Παλιά Μάνη: Πόσοι από όλους οι οποίοι έχουμε γεννηθεί, μεγαλώσει ή διατηρούμε ρίζες με αυτόν τον εκπληκτικό τόπο δεν νοσταλγούμε κάποιους παλιούς μανιάτες τους οποίους θυμόμαστε με νοσταλγία;

Και αν ο πολιτισμός σε συνδυασμό με την τεχνολογία εξελίσσονται οι παλαιότεροι από εμάς νοσταλγούμε κάτι από την Παλιά Μάνη.

Με την βοήθεια της τεχνολογίας είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσουμε ένα λεύκωμα, κατ΄εμάς ανεκτίμητης αξίας δημιουργία του Γιάννη Βουρλίτη σε εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη του Γεωργίου Π. Δημακόγιαννη και το οποίο ολόκληρο μπορεί να προμηθευτεί κάποιος από το Βιβλιοπωλείο "Αδούλωτη Μάνη" στην Αρεόπολη. Το Λεύκωμα- αποσπάσματα τα οποία δημοσιεύουμε- ονομάζεται " Εικονοβίβλος της Μάνης" . Νοσταλγικές στιγμές αλλά και άγνωστες πτυχές της Παλιάς Μάνης  παρουσιάζονται με την δύναμη της φωτογραφίας  στο παρακάτω slideshow. Πληροφορίες για αγορά του εκπληκτικού λευκώματος εδώ :

Αδούλωτη Μάνη

Πατήστε στον σύνδεσμο παρακάτω:

Παλιά Μάνη

https://omorfimani.blogspot.com/2021/06/blog-post_73.html

Ανατρέχοντας στα βιβλία που διαθέτω -που αφορούν την Μάνη- και που για εμένα αποτελούν πηγή γνώσης για τον αγαπημένο μου τόπο, η ματιά μου έπεσε σε ένα μεγάλο αριστουργηματικά φιλοτεχνημένο βιβλίο . Ονομάζεται "Εικονοβίβλος της Μάνης" η έκδοση του οποίου ανήκει στην Αδούλωτη Μάνη" του κου Γιώργου Δημακόγιαννη. Σε αυτό το μεγάλο καλοντυμένο βιβλίο υπάρχουν δεκάδες ασπρόμαυρες φωτογραφίες μιας παλιάς αλησμόνητης  αλλά και νοσταλγικής πλέον για τους ντόπιους, Μάνης.

Το εκπληκτικό φωτογραφικό υλικό δημιουργήθηκε από τον Γιάννη Βουρλιώτη ,η καταγωγή του οποίου είναι το Γύθειο.

  Με τον φωτογραφικό του φακό κυριολεκτικά όργωσε ολόκληρη τη Μάνη και το αποτέλεσμα υπήρξε εκπληκτικό. Ανέδειξε μέσα από δεκάδες φωτογραφίες την ιστορία και την παράδοση αυτού του τόπου. , σε μια εποχή που η πρόοδος και η τεχνολογία φάνταζε ένα άπιαστο όνειρο.

Ο ποιητής μας Νικηφόρος Βρεττάκος μεταξύ άλλων ανέφερε για τον Γιάννη Βουρλίτη:

"Ο Βουρλίτης κάνει ποίηση και ιστορία. Η αληθινή τέχνη ξεκινάει από την αγάπη στο αντικείμενο της και ο καλλιτέχνης αγκαλιάζει τη Μάνη με πάθος, θα τον έλεγα ένα σπάνιο λουλούδι της μικρής αυτής πατρίδας"

Ο Δημοσιογράφος Ηλίας Καλαποθαράκος αναφέρει :

" Η προσφορά σας για την περιοχή και την ιστορία είναι τεράστια".

Ο ίδιος ο Γιάννης Βουρλίτης αναφέρει μεταξύ άλλων στο βιβλίο του:

   "Μετά από 54 χρόνια επίπονης και συνεχούς δουλειάς αλλά και προσφοράς σε αυτό τον τόπο , τη Μάνη, που υπήρξε η κιβωτός της Ελληνικής Ελευθερίας, έφτασε η στιγμή της ολοκλήρωσης αλλά και της εκπλήρωσης του χρέους μου σαν γνήσιου τέκνου και καλλιτέχνη αυτής της γης (...). Μέσα από 27 φωτογραφικές και ζωγραφικές εκθέσεις-μη κερδοσκοπικές- που παρουσίασα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό γι αυτή τη μικρή μα τόσο σημαντική πατρίδα, βγαίνει μια κραυγή , ένα κάλεσμα και μια αγωνία ευθύνης για κάθε Μανιάτη, κάθε Έλληνα και προπάντων για το ίδιο το κράτος.

Να δει, να προσέξει, μα πλησιάσει αυτό το δρόμο του πρωτόγνωρου κάλλους με το σεμνό του μεγαλείο και το πλήθος των καλλιτεχνικών θησαυρών.

Είναι επιτέλους η ώρα να παρθεί ένα ειδικό βάρος ευθύνης και φροντίδας για τη διάσωση της μοναδικής , της ανεπανάληπτης φυσιογνωμίας αυτού του τόπου."

     Εμείς παίρνοντας έναν μικρό , είναι αλήθεια, αριθμό φωτογραφιών από το υπέροχο αυτό άλμπουμ δημιουργήσαμε ένα βίντεο , έτσι ώστε οι παλαιότεροι να θυμηθούν , αλλά και οι νεότεροι να γνωρίσουν την παλιά Μάνη που φτωχή και απόμακρη από την συνεχή  εξέλιξη δεν πτοήθηκε αλλά κράτησε ψηλά την σημαία της Πατρίδας, της Θρησκείας αλλά και της Οικογένειας. Αρετές που δυστυχώς με την έλευση της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων τείνουν να εξαλειφθούν αν δεν έχει συμβεί ακόμα!!

Δείτε το:

https://omorfimani.blogspot.com/2020/08/blog-post_21.html

Παραδοσιακές Μανιάτικες Συνταγές : Μανιάτικες Δίπλες

 

Οι Μανιάτικες Δίπλες ήταν τα γλυκά του γάμου και της χαράς. Ευτυχώς είναι ένα έθιμο που συνεχίζεται στη Μάνη και διαδίδεται και σε άλλες περιοχές. Την προπαραμονή του γάμου ετοιμάζονται τα γλυκά. Μαζεύονται αρκετές γυναίκες από νωρίς το πρωί και τα παρασκευάζουν τραγουδώντας μέχρι το βράδυ.

Για ένα γάμο χρειάζονται περίπου 800 κομμάτια για να διπλοκεραστούν οι καλεσμένοι.

ΥΛΙΚΑ ΓΙΑ ΜΑΝΙΑΤΙΚΕΣ ΔΙΠΛΕΣ (για 40 κομμάτια)

6 αυγά
1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις,
μισό κουταλάκι αλάτι
3 κουταλιές ζάχαρη
3 κουταλιές λάδι
3 κουταλιές ούζο ή 2 βανίλιες
καρύδι τριμμένο και κανέλα
λάδι για τηγάνισμα
Για το σιρόπι
1 κιλό μέλι,
μισό ποτήρι νερό (να βράσουν 2′)

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Χωρίζουμε τα ασπράδια από τους κρόκους.

Κτυπάμε τους κρόκους με τη ζάχαρη και φτιάχνουμε χτυπώντας τ’ ασπράδια μαρέγκα.

Ενώνουμε τα δύο μίγματα και προσθέτουμε το ούζο, το λάδι, τη βανίλια και το αλάτι.

Αρχίζουμε να ρίχνουμε σιγά- σιγά το αλεύρι (όσο πάρει) ανακατεύοντας με το χέρι.

Προσοχή, διότι αυτή η ζύμη σφίγγει πολύ εύκολα. Ζυμώνουμε με λαδωμένα χέρια και ετοιμάζουμε ένα ζυμάρι ελαφρώς σκληρό, το οποίο αφήνουμε να σταθεί σκεπασμένο με βρεγμένη πετσέτα για μισή ώρα περίπου.

Παίρνουμε κομμάτια ζύμης και ανοίγουμε φύλλα πολύ λεπτά με τη βέργα ή το ειδικό μηχάνημα. Κόβουμε με ροδάκι ή μαχαίρι τα φύλλα σε διάφορα σχήματα, λωρίδες ή τετράγωνα και τα ψήνουμε σε βαθύ σκεύος με άφθονο καυτό λάδι διπλώνοντάς τα με δυο πιρούνια (ψήνονται πολύ γρήγορα).

Τις βγάζουμε σε ταψί στρωμένο με άφθονο απορροφητικό χαρτί. Βουτάμε μια – μια στο ζεστό σιρόπι και τις βάζουμε σε τρυπητό να στραγγίσουν.

Στη συνέχεια τις αραδιάζουμε σε πιατέλες ρίχνοντας επάνω τριμμένο καρύδι και κανέλα.

Πώς ονόμαζαν τα χωράφια οι παλαιοί Μανιάτες

Κάθε χωράφι στη Μέσα Μάνη είχε και έχει το όνομα του. Οι παλαιοί Μανιάτες ονόμαζαν το κάθε χωράφι με διαφορετικό όνομα. Τα χωράφια μπορεί να ήταν και από αγορά ή ανταλλαγή και να παρέμενε το όνομα του προηγούμενου ιδιοκτήτη. Υπήρχαν όμως και οι γνωστές ονομασίες για να οριοθετήσουν το σημείο για το οποίο αναφέρονται, όπως:

Σπιτακούλα: Κάθε δέντρο μαντρώνεται χωριστά και η μάντρα του που χτίζεται για να το προφυλάσσει από τα ζώα λέγεται σπιτακούλα.

Περιβόλι: Περισσότερα δέντρα, (ελιές, φραγκοσυκιές και συκιές) μαντρώνονται και λέγονται περιβόλι. Όταν το περιβόλι έχει όλο ελιές λέγεται ελιοπερίβολο. Όταν έχει όλο συκιές ή φραγκοσυκιές λέγεται συκοπερίβολο και αντίστοιχα φραγκοπερίβολο όταν έχει φραγκοσυκιές.

Αλώνι: Το χωράφι που αλωνίζανε.

Γύρισμα: Η μαντρωμένη έκταση με δέντρα μεγαλύτερη από περιβόλι λέγεται γύρισμα. Όλος σχεδόν ο τόπος της Μέσα Μάνης είναι έτσι μαντρωμένος με περιβόλια και γυρίσματα.

Νομή: Λέγεται μέρος μεγάλο που δεν είναι μαντρωμένο ούτε και δέντρα έχει. Οι νομές είναι τοποθεσίες που έχουν συνήθως περισσότερο χώμα. Οι νομές λέγονται και στερέα και σπείρονται εναλλάξ σιτάρι, κριθάρι ή κουκιά.

Τρόχαλος: Λέγεται σωρός από πέτρες.

Ξέσκεπο: Δεν έχει τίποτα φυτεμένο.

Τράφος: Λέγεται άκρη του χταριού μικρή και πετρώδη που δεν καλλιεργείται. Και τα χώματα χαντακιού και μικρός σωρός πέτρες και μέρος άγριο που μοιάζει με αυτά.

Χτάρι: Στις λαγκαδιές και στις πλευρές των βουνών, για να συγκρατούν τα χώματα, χτίζουν τοίχους. Έτσι σχηματίζονται λουρίδες γης για καλλιέργεια που μοιάζουν σαν μεγάλα σκαλοπάτια. Αυτά λέγονται χτάρια.

Λουρί, λούρα: Κάθε μεγάλο χωράφι του πατέρα το μοιράζουν οι αδερφοί σε λουρίδες, για να μην υπάρχει διαφορά μεταξύ τους σε ποιότητα γης και τοποθεσίας.

Άρμακα, αρμακούλι: Στα μέρη που το έδαφος έχει μικρή ανηφόρα, τα χτάρια είναι φαρδιά και λέγονται άρμακες και οι μικρές αρμακούλια.

Στρεβλό: Λέγεται το χωράφι εκείνο που έχει πολλές ριζόπετρες και εξέχουν επάνω στην επιφάνεια του, έτσι που να μη μπορεί να καλλιεργηθεί με άροτρο. Τα στρεβλιά τα σπέρνουν και τα σκάβουν οι γυναίκες με την αξίνα.