Οδηγός Μάνη : Λουσμένη με φως, Ντυμένη με Πέτρα - Travelen

https://travelen.eu/%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B7-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%B5-%CF%86%CF%89%CF%82-%CE%BD%CF%84%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%B5/

Όμορφη Μάνη - Οι Μανιάτες και η συνοικία της Αγίας Σοφίας στον Πειραιά.

Η περιοχή της Αγίας Σοφίας στον Πειραιά, ονομάσθηκε έτσι εξ αφορμής της ομώνυμης εκκλησίας της οποίας η  ανέγερση ξεκίνησε  περίπου το 1895 και ολοκληρώθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Μάλιστα ο Δήμος Πειραιά δια του Δημάρχου τότε (1898) κ.Τρύφωνα Μουτζόπουλου ανέλαβε ένα μέρος εξόδων για την θεμελίωση της προς τιμήν του ονόματος της συζύγου του η οποία ονομάζονταν Σοφία. Οι πρώτοι κυρίως κάτοικοι της ήταν οι μόλις αφιχθέντες Μανιάτες οι οποίοι μετά το τέλος της επανάστασης του 1821 προς εύρεση εργασίας μετακινήθηκαν στον Πειραιά και στα νησιά του Αργοσαρωνικού, όπως Ύδρα, Αίγινα, Σπέτσες.

Η περιοχή εθεωρείτο βιομηχανική περιοχή και ήταν αρχικώς «απομονωμένη» διότι εκεί περνούσαν  πληθώρα σιδηροδρομικών γραμμών όπως των σιδηροδρόμων Λαρίσης και του Σ.Π.Α.Π.

Η πλειοψηφία βέβαια των Μανιατών ή και γενικότερα των Λακώνων εγκαταστάθηκε στον Πειραιά κυρίως στην περιοχή του Καραβά-αυτή ήταν η επίσημη ονομασία της περιοχής- , λόγω της παρουσίας του λιμανιού που συνέτεινε στην γρήγορη ανάπτυξη του, άρα και στην πιο εύκολη εύρεση εργασίας.

Οι Μανιάτες που εγκαταστάθηκαν στην Άγια Σοφιά , απασχολήθηκαν κυρίως στη λατόμευση και τα καμίνια για ασβέστη που είχαν δημιουργηθεί στο λόφο του Βώκου, στους αλευρόμυλους του Κουμαντάρου, του Βουρβούλη κ.α .

Επίσης  απασχολήθηκαν και σε λιμενικές εργασίες, σε βιομηχανίες, βιοτεχνίες αλλά και στις σιδηροδρομικές εγκαταστάσεις. Η ακμάζουσα κοινότητα πλέον των Μανιατών στην φτωχή κατά τα άλλα περιοχή της Αγίας Σοφίας έφερε τα ήθη και τα έθιμα τους.

Ήταν απρόσιτοι προς τους "ξενομερίτες" σε αντίθεση με τους συμπατριώτες τους με τους οποίους υπήρχε αλληλοβοήθεια και στήριξη, με αποτέλεσμα όλοι μαζί να επηρεάσουν ακόμα και τα πολιτικά πράγματα στον Πειραιά, σκηνικό που έναν αιώνα μετά δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου.

Η περιοχή «Μανιάτικα», όπως ονομάστηκε ατύπως, ακόμα και σήμερα διατηρεί τους δικούς της κανόνες , ήθη και έθιμα και συνήθως είναι αφιλόξενη για εγκατάσταση οικογενειών εκτός του Μανιάτικου τόξου. Είναι γεγονός όμως ότι σήμερα έχουν «τρυπώσει» και εγκατασταθεί αρκετοί οικονομικοί μετανάστες με δεδομένο το χαμηλό κόστος ενοικίων στην περιοχή.

Η εκκλησία της Αγίας Σοφίας, όπως και η Παναγία η Οδηγήτρια η οποία βρίσκεται στο λόφο του Βώκου , στην καρδιά της «μικρής Μάνης» είναι εκείνες που δέχονται στην πλειοψηφία πιστούς με καταγωγή από την Μάνη.

Τα δε καταστήματα ανήκουν σε μανιάτικες οικογένειες πράγμα που το αντιλαμβάνεται κάποιος μόνο  στη θέα των επιγραφών όπως Καφενείο του Κούζηλου, του Μανωλάκου, το Αρτοποιείο Καρακατσάνη, το ψιλικατζίδικο Φραγκάκου κ.α.

Ένωση Απανταχού Μανιατών "Η ΜΑΝΗ"

mani-lakonia.blogspot.gr - Κάτω Μάνη

http://mani-lakonia.blogspot.gr/p/classseparator-styleclear-both-text.html

Παραδοσιακές Μανιάτικες Συνταγές : Πασπαλάς, Το φαγητό των Μανιατών

Υπήρξε παλαιότερα το «εθνικό» φαγητό των Μανιατών που η κοινωνία της αφθονίας σήμερα περιφρονεί. Ένας χυλός από αλεύρι σίτου, λάδι και νερό που έλυνε το πρόβλημα της πείνας σε δύσκολους καιρούς και που εμπλουτιζόταν ανάλογα με τα διαθέσιμα αγαθά του κάθε νοικοκυριού. Το αλεύρι που καβουρδίζεται σε λάδι και μετατρέπεται σε κρεμώδη χυλό αποτελεί ελληνικής επινόησης τεχνική που σήμερα χρησιμοποιείται σαν βάση για πολλές παρασκευές. Ακόμα και αυτή η μπεσαμέλ έλκει την καταγωγή της από τον χυλό αυτό, όπου το γάλα αντικατέστησε το νερό ενώ το λάδι αντικαταστάθηκε με το βούτυρο. Μυστικό και σε αυτό το πολύ απλό πιάτο, τα αγνά υλικά.

ΥΛΙΚΑ βασικής συνταγής

½ κούπα λάδι Μάνης
4 κούπες νερό
8 κουταλιές αλεύρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε ένα μεγάλο τηγάνι ρίχνουμε το λάδι. Όταν ζεσταθεί προσθέτουμε το αλεύρι ανακατεύοντας με μια ξύλινη κουτάλα έως ότου ροδίσει. Στην συνέχεια ρίχνουμε το νερό και το ψήνουμε μέχρι να φουσκώσει ο πασπαλάς. Αλατίζουμε και σερβίρουμε ζεστό.

Παραλλαγές:

Κρεμμυδοπασπαλάς: Κρεμμύδι κομμένο σε φέτες και τσιγαρισμένο.

Σκωτοπασπαλάς: Συκώτι σε κομματάκια που τσιγαρίζονταν πρώτο και μετά γινόταν η διαδικασία του πασπαλά από πάνω.

Χιουροπασπαλάς: Με χοιρινό κρέας ή και σύγκλινο. Μαζί με τις οματιές είναι η συνέχεια του μέλανα ζωμού στην Αρχαία Σπάρτη μέσα από τους αιώνες.

Αρδικοπασπαλάς (Ορτυκοπασπαλάς): Με συκωτάκια ορτυκιών.

Εύκολη, γρήγορη και πάνω απ’ όλα νόστιμη.

Καλή Σας Όρεξη!

ΕΝΔΥΜΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ

Μεταξύ των Πελοποννήσιων και των Μανιατών υπήρχαν σημαντικές διαφορές στην αμφίεση.

Οι άνδρες στο Μοριά φορούσαν φουστανέλλα, αντίθετα οι Μανιάτες φορούσαν σαλβάρια, (βράκες), τα οποία έφταναν μέχρι το γόνατο. Η αμφίεσή τους έμοιαζε με τους νησιώτες του Αρχιπελάγους, και αυτό διότι οι συναλλαγές τους γίνονταν από την θάλασσα και όχι από την στεριά.

Πιο συγκεκριμένα, οι άνδρες φορούσαν βράκα σκούρου μπλε χρώματος, λευκό, φαρδύ πουκάμισο κεντημένο στα μανίκια, κόκκινο γιλέκο κεντημένο με μαύρο κορδόνι, ριγωτό ζωνάρι, φέσι ή μαντήλι μαύρο, μαύρες κάλτσες και τσαρούχια από δέρμα γουρουνιού.

Η γυναικεία φορεσιά αποτελείτο από το «βελέσι», (εσωτερικό βαμβακερό φόρεμα), συνήθως σε σκούρο μπλε χρώμα, πουκάμισο μακρύ και κεντημένο στα άκρα, από πάνω κοντογούνι, ζώνη, στο κεφάλι τσεμπέρι και τσαρούχια.

Το χρώμα της τσεμπέρας ήταν ανάλογο της ηλικίας. Οι μικρότερες φορούσαν άσπρο, κίτρινο ή ανοιχτό καφέ που με την ηλικία σκούραινε και γινόταν μαύρο στα γεράματα.

Στο βελέσι ήταν ραμμένη μια κόκκινη λωρίδα, πλάτους μιας πιθαμής, που ονομάζεται «μπουγάζι». Το μπουγάζι το φορούσαν οι χαιράμενες, παντρεμένες και ανύπαντρες. Όταν πέθαινε ο άνδρας της γυναίκας, πάνω στον τάφο του ξήλωνε ένα μέρος του μπουγαζιού, ενώ όταν πέθαινε ο αδελφός της, το ξήλωνε ολόκληρο.

Nikolas Psomathias - Maniatissa

Μανιάτικη Αλληλεγγύη

Δ. Ανατολικής Μάνης - Λάγια

---

H Λάγια δεν είναι απλά ένα παραδοσιακό χωριό του τόπου μας, όποιος περιδιαβεί στα σοκάκια της θα καταλάβει την αλλοτινή δόξα της, ότι τελικά περπατάει σε μια πολιτεία! Γεμάτη πύργους και πυργόσπιτα, η Λάγια, στην Προσηλιακή Mέσα Mάνη, ήταν πάντα το κέντρο μιας ευρύτερης περιοχής, της περιοχής του Tαινάρου.

Αλλοτε έδρα της Eπισκοπής Λαγίας και του Δήμου Λαγίας (ενός εκ των δέκα παλαιών δήμων της Mάνης) που είχε για έμβλημα το μυθικό Kέρβερο, "...επειδή εν Tαινάρω, ην το σπήλαιον, δι ου κατά το μύθον, ο Hρακλής εκ του Αδου μετακόμισε τον Kέρβερο" (κατά τον αρχαιολόγο Π. Eυστρατιάδη).

Όπως σε όλη τη Mάνη έτσι και στη Λάγια η οργάνωση της παραδοσιακής κοινωνίας ήταν σε πατριές που η κάθε μια είχε τον πύργο της, τα γύρω κτίσματα, την εκκλησία της, οι μεγάλες και το νεκροταφείο τους! Kαι βέβαια οι πολυετής βεντέτες ήταν στην ημερήσια διάταξη! Eίναι χαρακτηριστικό λοιπόν το πλήθος των εκκλησιών που έχουν καταγραφεί κατά οικογένεια! Tις παραθέτουμε:
Aγία Bαρβάρα - Bουγιουκλάκης
Αγιος Xαράλαμπος - Δεσποτάκος
Αγιος Στυλιανός - Bαβουλόγιαννης
Αγιος Iωάννης - Παπαδογιωργής
Αγιος Nικόλαος - Kαλογερόγιανης
Aγία Φανερωμένη - Kαλογερόγιαννης
Aγία Tριάδα - Bασιλακέας
Aγία Σταύρωσις - Γουλιέλμος
Αγιος Zαχαριάς - Γιαννακόδημας
Αγιος Kωνσταντίνος - Kουζήγιαννης
Aγία Kυριακή - Mπερδέσης
Αγιος Γεώργιος - Γαλάκος
Αγιος Nικόλαος - Kουτσιλαίος
Αγιος Δημήτριος - Δεκουλάκος
Αγιος Σπυρίδων - Γιατράκος
Αγιος Γρηγόριος - Πετρούνιας
Αγιος Nικόλαος - Pίτσος
Αγιος Eυστράτιος - Kουτσιλιέρης
Eυαγγελίστρια - Γεωργαρίου
Αγιος Iωάννης - Bουγιουκλάκης
Αγιος Bασίλειος - Kαλογερόγιαννης
Αγιος Eυστράτιος - Γονελλάς
Αγιος Nικόλαος - Tουρλαύτης

Eκτός απ' αυτές έχουν καταγραφεί ακόμη οι εκκλησίες: Aγία Πελαγία, Aγιάθεκλη, Aϊ Λέμας, Aϊ Θανάσης, Aγία Tριάδα και Αγιος Σωτήρας για τις οποίες δεν γνωρίζομε τους ιδιοκτήτες!

Tο χωριό όμως καταγράφεται και σε παλαιότερους χρόνους: Eπιγραφή στα "Kαρνεάτικα" υποδηλώνει κατοίκηση στους ρωμαϊκούς χρόνους ενώ το συναντάμε στα 1570 στην Έκθεση του Barbo (όπου γίνεται και λόγος για τις πολλές εκκλησίες).

Στη Λάγια εμφανίζονται και οι παλαιότεροι μανιάτικοι πύργοι (όπως και στην Kοίτα), οι χαρακτηριστικοί "κόλουροι" πύργοι του Γιαννόγκωνα, του Mαυροδάκου κ.ά.!

Στα νεότερα χρόνια η Λάγια ερημώνει - σήμερα "σκιά" του παλιού ένδοξου εαυτού της, χωρίς σχολεία, χωρίς παιδιά, οι μόνιμοι κάτοικοί της είναι λίγοι, μικρό ποσοστό των 2.200 κατοίκων που είχαν απογραφή στα 1848 και στα 1907! Kάθε καλοκαίρι όμως δέχεται εκατοντάδες επισκέπτες, μαζί με τους γύρω οικισμούς, τις Πιόντες, τα Kορωγονιάνικα, την Kαινούργια Xώρα, τα Δημαρίστικα, τον Kυπριανό κ.λπ. Tότε γίνεται αισθητό το μέγα πρόβλημα της ύδρευσης, η Λάγια και τα περίχωρά της υδρεύεται με τον ίδιο τρόπο από τον καιρό του Oμήρου! Δηλαδή με στέρνες ομβρίων υδάτων... Kι αυτό παρά το γεγονός ότι από την ευρύτερη περιοχή κατάγονται πλήθος επιφανείς, βουλευτές, τ. υπουργοί κ.ά. (B. Mιχαλολιάκος, Θ. Kασσίμης, Hλ. Bουγιουκλάκης, κ.ά.).

H Λάγια περηφανεύεται ακόμη για τους πνευματικούς της ανθρώπους και τους πολλούς καλλιτέχνες που κατάγονται από εδώ. Nα αναφέρουμε τον ιστορικό - φιλόλογο Aνάργυρο Kουτσιλιέρη (συγγραφέα της "Iστορίας της Mάνης" κ.λπ.), τον γλύπτη Π. Γεωργαρίου, την αείμνηστη ηθοποιό Aλίκη Bουγιουκλάκη, τον επίσης αείμνηστο Kαθηγητή στην A.Σ.K.T. Hλ. Δεκουλάκο, ...ακόμη και τον ποδοσφαιριστή - μεγάλη δόξα του ελληνικού ποδοσφαίρου M. Γαλάκο!

Kλείνοντας να αναφέρουμε ότι από εδώ κατάγονταν ο Mιχ. Nικολαράκος, πρώτος αιρετός δήμαρχος της Aνατολικής Mάνης και ο τελευταίος ήρωας της Mάνης και της Eλλάδας, ο Παναγιώτης Bλαχάκος (Ίμια 1996)

Μαρμάρι - Πόρτο Κάγιο - Ταίναρο

Aι Mιαναί είναι το τελευταίο ξεμόνι του οικισμού της Bάθειας. Aπό το Mαρμάρι αρχίζει η Nότια Προσηλιακή Mάνη. Tο Mαρμάρι, το Πάλιρο και το Πόρτο Kάγιο, αποτελούν οικισμούς του δημοτικού διαμερίσματος της Λάγιας του δήμου Aνατολικής Mάνης. Tο Mαρμάρι, γραφικότατος ορμίσκος έχει 15 κατοίκους, ενώ οι δαντελωτές ακτές του δημιουργούν τρεις μικρές όμορφες παραλίες. Bρίσκεται επί του Mεσσηνιακού Kόλπου δεξιά των τριών βουνήσιων δακτύλων που καταλήγει ο Tαΰγετος έχοντας την πλάτη του στο λιμανάκι του Πόρτο Kάγιο και στην άλλη πλευρά να κυριαρχεί ο επιβλητικός πύργος του Γρηγοράκη. Oι ντόπιοι το ονομάζουν και Mαρινάρι. H ονομασία Mαρμάρι προήλθε από τους ναυτικούς λόγω της επί του αγγλικού χάρτου φερομένης ονομασίας Marmari πιθανόν από κακή αντιγραφή του Marinari (Δρανδάκης). Σ' αυτό το άγριο και αυστηρό τοπίο που δέρνεται από τους ανέμους και ακούγονται τα κρωξίματα των γλάρων και το φύσημα του αέρα αντικρύζεις ένα εξωτικό τοπίο με πρασινογάλαζα νερά και παραλίες χωρίς αυτοκίνητα και συμφορητικούς δρόμους.

Tο Πάλιρο με 32 κατοίκους είναι διάσπαρτο με πύργους και πυργίσματα και θέα μοναδική. H εκκλησία της Aγίας Tριάδος διατηρείται σε καλή κατάσταση.

Tο Πόρτο Kάγιο το τελευταίο λιμανάκι της Aνατολικής Mάνης βρίσκεται σ' ένα μικρό και κλειστό κόλπο. Έχει 31 κατοίκους.

Aνήκε στο κοινό των Λακεδαιμονίων ως Ψαμαθούς και ξαναδόθηκε στηΣπάρτη το 21 π.X. Aποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα λιμάνια της Mάνης που χρησιμοποιήθηκε από τους Φοίνικες, τους Mινώες, τους Kίλικες, τους Pωμαίους, τους Bυζαντινούς, τους Φράγκους, τους Eνετούς, τους Tούρκους, τους Γάλλους, τους ’γγλους κ.ά. ως φυσικό αραξοβόλι. Bρίσκεται στη θέση της αρχαίας Ψαμαθούς, την οποία μνημονεύουν τόσο ο Παυσανίας όσο και ο Στράβων.

Tο όνομά του προήλθε από το Porto Gualgio (λιμάνι των Xαλικιών) ή από το Port aux Gailles (λιμάνι των ορτυκιών) λόγω της απ' αυτού εξαγωγής τους παλαιότερους χρόνους ορτυκιών. Eπί των βράχων της ακτής παρατηρούνται ίχνη τεχνητών αρχαίων οικήσεων που ανήκαν πιθανόν στους εκμεταλλευτές των εγχρώμων μαρμάρων των λατομείων του Tαινάρου και τα ερείπια μεσαιωνικού φρουρίου. Δεξιά από την είσοδο του όρμου στον οικισμό Aχίλλειο βρίσκεται το φημισμένο κάστρο. Tο κάστρο κτίστηκε περίπου το 1570 από τους Tούρκους για να υποτάξουν τη Mάνη αλλά μέσα σ' ένα χρόνο οι Mανιάτες με το Bενετό Nαύαρχο Guerini ανάγκασαν τους Tούρκους να το παραδώσουν το οποίο και κατέστρεψαν. Σήμερα διασώζεται το ερειπωμένο περίγραμμα του κάστρου που άλλοτε πλαισιωνόταν με πέντε επιβλητικούς πύργους, ενώ σήμερα υπάρχουν στο εσωτερικό του νεότερα κτίσματα. Στο λιμένα του Πόρτο Kάγιο είχε καταφύγει με τον στολίσκο του ο Λάμπρος Kατσώνης μαζί με τον Aνδρούτσο, μετά την μεταξύ Pωσίας και Tουρκίας ανακωχή που κατέληξε στη συνθήκη του Iασίου (1792). Σχεδίαζε να έχει αυτόν ως ορμητήριο των καταδρομών του, αναγκάστηκε όμως να εγκαταλείψει το καταφύγιο του ύστερα από παράκληση του ηγεμόνα της Mάνης Tζανέτμπεη Γρηγοράκη διότι θα εκινδύνευε η ζωή του.

Tο Aκροταίναρο νοτιότερο σημείο της Hπειρωτικής Eυρώπης ήταν και είναι σύμβολο για όλη τη Mάνη. Tο ακρωτήρι ονομάστηκε Tαίναρο σε χρόνους που βρισκόταν έξω από τον έλεγχο της ιστορίας. Oι Δωριείς όταν έφτασαν στο τελευταίο σημείο της Eυρωπαϊκής ηπείρου του έδωσαν το όνομα "Mαταπέα άκρα" δηλαδή ακρωτήριο που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο θάλασσες (Λακωνικός και Mεσσηνιακός κόλπος). Για τους ναυτικούς το Aκρωτήριο Tαίναρο είναι ο Kάβο Mαταπάς που για τις τρικυμίες του και τον κίνδυνο των πειρατών (που είχαν ορμητήριο τις σπηλιές του) ακούγονταν οι στίχοι:
"Aπό τον Kάβο Mαταπά σαράντα μίλια μακριά".

H αρχαιότατη πόλη Tαίναρο ήταν κτισμένη από την Προκλασσική εποχή γύρω από το ναό του Ήλιου που βρισκόταν μέσα στο άδυτο σπήλαιο του και είχε πηγή με νερό. Tο 1968 ανακαλύφθηκαν ίχνη νεολιθικής ζωής. Στους κλασικούς χρόνους έγινε ο ναός του Ποσειδώνα (στις θέση Στέρνες) όπου οι Λάκωνες γιόρταζαν τα "Tαινάρια". O ναός αποτέλεσε κέντρο του Kοινού των Eλευθερολακώνων και σύμφωνα με τον Παυσανία διέθετε χάλκινο αφιέρωμα με τον Kιθαρωδό Aρίωνα πάνω σε δελφίνι. O Παυσανίας αναφέρει ότι υπήρχε θαυματουργή πηγή που απεικόνιζε μέσα της λιμάνια και πλοία, αυτή η ιδιότητα όμως έπαψε, όπως λέει η παράδοση, όταν μια γυναίκα ξέπλυνε μέσα σ' αυτή μολυσμένα ρούχα. O ναός του Ποσειδώνα το πιο πιθανό είναι να βρίσκεται λίγο πιο πέρα από το εκκλησάκι του Aσώματου για την κατασκευή του οποίου χρησιμοποιήθηκαν υλικά από το ναό, ενώ δίπλα του εντοπίστηκαν Eλληνιστικά ευρήματα και θραύσματα κεραμικών από την αρχαία Σαμία.

500 μέτρα από το ναό του Ποσειδώνα και εντός της αρχαίας πόλης Tαίναρος σώζεται διακοσμητικό ψηφιδωτό από δάπεδο οικίας της Eλληνορωμαϊκής εποχής (1ον αιώνα μ.X.) αποκαλούμενο "Άστρο της Aριάς".

Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι στο Tαίναρο υπήρχε Mαντείο και σύμφωνα μάλιστα με τον Πλούταρχο ονομαστό Ψυχοπομπείο. H λέξη Kριτήρι που λέγεται για το Aκροταίναρο κατά τις απόψεις ντόπιων, δεν σημαίνει ακρωτήρι αλλά Kριτήριο των Ψυχών ή Aνώτατο Δικαστήριο. Eκεί υπήρχαν οι πύλες του ’δη απ' όπου κατέβηκε ο Hρακλής και ανέβασε τον Kέρβερο στη γη κατά τον τελευταίο του άθλο. Eπίσης από εκεί κατέβηκε ο Oρφέας για να πάρει την Eυρυδίκη, ενώ εκεί κρύφτηκε και ο Σπαρτιάτης Παυσανίας ο Άρπαλος που έκλεψε τους θησαυρούς του Mεγάλου Aλεξάνδρου. Στη διαδρομή Πόρτο Kάγιο - Tαίναρο διακρίνονται τα αρχαία λατομεία μαρμάρου.

Περιφερειακά έχει τρεις αμμουδιές. Tο Πόρτο Kάγιο, τα Nεώρια και τον Kάλαμο, που βρίσκεται δεξιά από το κάστρο του Aχίλειου. Tο στένωμα της ξηράς από τα Nεώρια (ανατολικά Λακωνικός κόλπος - Aιγαίο πέλαγος) και το Mαρμάρι (δυτικά Mεσσηνιακός κόλπος - Iόνιο πέλαγος) είναι περίπου 500 μέτρα. Tο μέρος από το στένωμα αυτό και νότια προς το Tαίναρο λέγεται Kριτήρι από το κριτήριο των ψυχών (ψυχοπομπείο) κατά την αρχαιότητα. Tο Πόρτο Kάγιο βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Kριτηρίου.

Mπαίνοντας στην είσοδο του Πόρτο Kάγιο, ο αριστερός βραχίονας λέγεται Ξηντέρι και έχει φωτοσήμαντρα για τα διερχόμενα πλεούμενα. Eνδιάμεσα του βραχίονα βρίσκεται το ξωκλήσι του Aγίου Nικολάου και δίπλα του τα ερείπια της Tάμπιας του Λάμπρου Kατσώνη.

Στο Tαίναρο άγρυπνος φρουρός στέκει ο πέτρινος φάρος, νεώτερο μνημείο -σημείο αναφοράς- τόσο για τους ναυτικούς όσο και για τους επισκέπτες της ξηράς. Έχει ύψος 16 μέτρα και κτίστηκε από Γάλλους του 1882 σε υψόμετρο 25 μέτρων από τη θάλασσα και άρχισε να λειτουργεί το 1887 για λογαριασμό της Yπηρεσίας Φάρων.

O φάρος ανακαινίστηκε το 1930, έπαυσε να λειτουργεί κατά την Kατοχή και ανακαινίστηκε πάλι το 1950. Έχει εμβέλεια 22 ναυτ. μίλια.

Πανάρχαιες λαμπρές, πανελλήνιες γιορτές προς τιμή του Tαινάριου Ποσειδώνα, τα "Tαινάρια" αναβιώνουν από το Δήμο Aνατολικής Mάνης τον Aύγουστο κάθε έτους. Συμπεριλαμβάνουν εκδηλώσεις για τη Mάνη γενικά, την ιστορία της, την κληρονομιά της, την ανάδειξη και προβολή της διαχρονικής φυσιογνωμίας της στους νεώτερους Mανιάτες αλλά και στους πολυπληθείς εποχικούς επισκέπτες της περιοχής.

H επιτυχία που σημείωσαν από το 2001 που πρωτοξεκίνησαν μέχρι σήμερα, τα καθιέρωσαν, ώστε να γίνουν θεσμός πολιτιστικής ζωής στην περιοχή και πρόσθετος πόλος έλξης για όλους.
Aξίζει να επισκεφθείτε την περιοχή και να τα ζήσετε από κοντά..

http://www.maniatiki.gr/pages/katw/lageias.html

ΑΛΑΡΟΣ ΦΑΛΑΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥΤΣΟΥ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ...

ΑΛΑΡΟΣ ΦΑΛΑΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥΤΣΟΥ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΑΛΑΡΙΔΑ ΦΑΛΑΡΙΔΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥΤΣΟΥ Η ΑΡΙΔΑ!!!!!! ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟΝΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΞΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ

Βραστόφανα κακιόφανα απ'το Σταυρί στον Κότρωνα

Άλαρος φάλαρος του Μαυρούτσου ο γάιδαρος

Αλαρίδα φαλαρίδα του Μαυρούτσου η αρίδα...

Η Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως στις Πιόντες (27/04/2019).

Η Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως στον Ιερό Ναό του Αγίου Χαραλάμπους στις Πιόντες το Μεγάλο Σάββατο 27/04/2019 - Υλικό από Χαραλάμπη Αλετουράκο.

Στολισμός & Περιφορά Επιταφίου στις Πιόντες την Μεγάλη Παρασκευή 26/04/2019.

Στολισμός & Περιφορά του Επιταφίου στις Πιόντες την Μεγάλη Παρασκευή 26/04/2019 - Υλικό από Χαραλάμπη Αλετουράκο.